Annem olmasaydı hâlim dumandı. O benim elim, ayağım, her şeyim.

Canım annem beni çok seviyor. Bütün anneler çocuklarını çok sever zaten ama en çok benim annem seviyor. Neden mi?

Sabah 08.00

Günaydın! Canım annem kahvaltımı hazırlamış bile bakın. Anneciğim ekmeğime çikolata sürerken minnetle bakıyorum o yumuşacık ellerine. Ayakkabılarımı bağcıklı almamalıydı, ben cırt cırtlı istiyordum aslında. Keşke fikrimi sorsaydı.

Eyvah, geç kalıyorum! Yardım lazım ama annem nerede? Galiba yatağımı toplamaya gitti.

-Anneee !

Okula her sabah birlikte gideriz, çantamı annem taşır hep. Sırtımın ağrımasını asla istemez. Sınıfım ikinci katta. Annem olmasaydı nasıl çıkardım o taş gibi çantayla merdivenleri hiç bilmiyorum. Öğretmenimle karşılaşırsak mutlaka durumumu sorar.

-Hocam, Berkay’ın durumu nasıl?

İlk ders

Dersimiz Hayat Bilgisi. Annem kitabımı açmış bile. Güle güle anneciğim…

Ders başladı

Öğretmen kitabını unutanları uyarıyor. Canım annem çantamı hep tam hazırlar. Hiç uyarı almadım şuana kadar. Kalemlerimin ucunu bile açmış. Ben dedim işte size. En çok benim annem seviyor.

Proje ödevi en güzel benimki olmuş. Eee annem az uğraşmadı dün akşam.

Arkadaşlarım bana sataşırsa annem öğretmenimle hemen konuşur. Kimse bana ilişmiyor teneffüslerde.

Zırrrrrr!

Aa ne çabuk öğle oldu! Annem tostumu almış geliyor yoksa o kantin sırası çekilmez vallahi. Bakın yanında meyve suyum da var.

Terlemiş miyim? Belki biraz. Neyse ki annem yeni kıyafet getirmiş gelirken.

Son ders

Bugün hızlı geçti. Eve gitme zamanı. Annem sıramın üstündekileri çantama yerleştiriyor, bir yandan da öğretmenime ödevimi soruyor ama ben not almıştım ödevimi anneciğim. İşte o beklenen soru:

-Hocam Berkay’ın durumu nasıl?

-Maalesef henüz bir düzelme yok. Berkay derslerde kendini ifade etmekte hâlâ çok zorlanıyor. Yaşının gerektirdiği becerileri de henüz kazanmış değil. Sosyal anlamda yaşadığı sıkıntılar arkadaşlık ilişkilerini olumsuz etkiliyor. Sınıfta verdiğim görevleri yerine getirmekte de zorlanıyor.

Berkay gibi problemsiz yetişen çocuklar maalesef problemli yetişkinler olup çıkıveriyor karşımıza. Hr düştüğünde kal    kmasına yardımcı olunan, karşısına çıkan tüm engeller kaldırılan, sorumluluk verilmemiş çocuklar, yalnız kaldığında paniğe kapılıp ne yapacağını bilemiyor. Çocuğuna karşı aşırı kontrolcü davranan ve bütün sorunları onun yerine çözen anne ve babalar ise “Helikopter

Ebeveyn”  olarak adlandırılıyor. Bu terim, birçoğuna    “Annem başımda helikopter gibi dönüyor”
ifadesinden sonra ortaya çıkmıştır. Helikopter ebeveyne sahip çocuklar, bir sorun ile karşılaştığında yoğun kaygı yaşıyor. Bu çocukların özgüvenleri veya sosyal becerileri düşük oluyor.

Yapılan araştırmalar sonucunda, Türkiye’de annelerin üçte birinin, babaların ise yedide birinin helikopter ebeveyn tutuma sahip olduğu, annelerin babalara kıyasla daha fazla helikopter tutum sergiledikleri gözlenmiştir. Tek çocuklu, büyük şehirlerde yaşayan ebeveynlerde helikopter tutum daha fazla gözlenirken helikopter ebeveyn tutumunun çocukların cinsiyetinden etkilenmediğini de saptanmıştır.( Yılmaz H. Türkiye'de Helikopter Ebeveynlik Eğilimi ve Helikopter Ebeveynlerin Demografik Özellikleri. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi. 2020)

Her ne kadar işleri çoğu zaman çocuklardan daha iyi yaptığımız doğru olsa da çocukların sorumluluk almayı ve mücadele etmeyi öğrenmeleri için yarın çok geç olabiliyor. Ebeveyni tarafında evde sımsıkı bağlanan ayakkabı bağcıkları, çözülemeyen sorunlara dönüşüveriyor çocuklar okuldayken. Sorunlar, çocukların ebeveynlerinden uzak kaldığı ilk ortam olan okullarda baş gösteriyor en önce.

Toplumdaki küçük Berkaylar, çantalarına kitaplarını yerleştirirken birkaç küçük sorumluluk da koymalıyız o çantalara. Çocuklarımıza kendi başlarının çaresine bakmayı öğretmeliyiz çünkü denizde boğulmasını istemediğimiz çocuklarımıza yüzme öğretmek, denizin etrafını kapatmaktan daha kolay.