Çocukluk hayatın en özel, en güzel dönemi. Kaygısız, kedersiz tek derdinin oyun olduğu karnının bile acıkmadığı zamanlar. İyi bir kişiliğin güzel bir geleceğin temellerinin atıldığı insan hayatının belki de en önemli bölümüdür çocukluk.

Çocukluğu, bence, en güzel şair Francis Thomson’un sözleri anlatır. Şöyle der sair “Çocuk olmak ne demek biliyor musun? Günümüz insanından çok farklı olmak demek. Mucizeden doğan bir ruha sahip olmak demek; sevgiye, aşka, inanmaya inanmak demek; elflerin uzanıp kulağına fısıldayabileceği kadar küçük olmak; balkabaklarını at arabalarına, fareleri atlara, düşkünlüğü yüceliğe, hiçliği herşeye dönüştürebilmek demek, zira her çocuk ruhunda kendi iyilik meleğini taşır; çocuk olmak bir fındık kabuğunda yaşayıp kendini sonsuz uzayın kralı saymaktır.”

Geçtiğimiz aylarda çocuk olmak biraz zordu. Hayatımıza anlamını hiç bilmediğimiz bir kelime katıldı. “pandemi” dediler adına, önce ne olduğunu pek anlamadık sonra okulumuzdan, arka- daşlarımızdan ve sevdiklerimizden ayrı kalmamız gerekti. Parklar, bahçeler yasaktı , üstelik bu bize verilen bir ceza da değildi. Sevdiklerimizi ve kendimizi korumak için almamız gereken önlemlerdi. Sevdiklerimizden fiziksel olarak ayrıydık, aramızda mesafeler vardı ama kalplerimiz hep bir aradaydı. Daha çok kenetlendik daha çok bir olduk. Uzakta olsak bir araya gelmenin bir yolunu bulduk. Sesimizi ve sevgimizi birbirimize duyurduk.

Cesurca göğüs gerdik ve sabırla geçirdik o günleri. Artık biraz daha özgürüz sevdiklerimize biraz daha yakın ve daha umutlu. Gelecek güzel ve sağlıklı günleri bekliyoruz hevesle. Sonsuz evrenin kralları ve kraliçeleri olarak hayallerimizle ve umutlarımızla gelecek güzel günlere hazırız.