Ta eskiden beri vardı, o aslında. Bazen kuşların cıvıltısıydı bazen rüzgarın uğultusu. Bazen huşu veren bir ezan sesindeydi, bazen bir enstrümanın perdelerinde. Bazen yağmurun terennümüydü, bazen de bir çağlayanın gümbürtüsü, ama hep vardı. Fizyolojik bütün ihtiyaçlarımız ile donatılmış bu mavi kürede, bizi ruhlarımızın mahzenine ağır ağır ulaştıran bir merdiven basamağıydı sanki. Kah ruhlara verdiği gıda ile onları büyüttü kah Barış Manço, Cem Karaca, Mozart, Beethoven, Çaykovski, Erkin Koray gibi büyük ruhlardan aldığı gıda ile daha da büyüdü. Sakinlik, dinginlik, huzur, heyecan, coşku, aşk gibi duyguların oluşmasını sağlamaya hep devam etti. Çünkü insan, duygusu var ise insandı. İnsanoğlu bu meşakkatli günlerde biz acaba nerede yanlış yaptık sorusuna cevap ararken hep yanında olmasını isteyeceği sadık bir yol arkadaşıydı.