Ben, savaş yüzünden hem öksüz hem yetim kalanım. Ben haklarımı aramak istesem canımdan olanım. Ben, kardeşimi korumak için kolunu kaybedenim. Ben, zorla alıkonulup hayata küsenim. Ben, can veren masumların sesiyim. Ben Gazzeli çocuk…
Sağıma bakıyorum; her yer ıssız, körpe, bilinmez bir odacık. Soluma bakıyorum, bin bir çeşit yalnızlık. İlerliyorum yol boyunca. Ne gelen var ne giden. Diyorum kendi kendime: “Acep ne iştir bu böyle?” İnanamıyorum gözlerime. Yerde bir kedi görüyorum, bacağı kopmaktan hallice. Alayım, sarayım yaralarını diyorum. Görünmez kollar tutup çekiyor beni ebedi karanlığa. Durun, diyorum. Yapmayın kıymayın bize; sevdiklerimize, ailemize… Dinlemiyorlar, dinlemek istemiyorlar. Göğsüme bir sancı
 
giriyor, hissediyorum. Ayırıyorlar beni vatanımdan, hayatımdan. Sessizliğin gürültüsü sarıyor dört bir yanı. Bomba ve silah sesleri korkunç bir melodi oluşturuyor.
Gözlerimi kapatıyorum, hayal ediyorum yaşamımı. Savaşlar olmasaydı; özgürlük, barış ve adalet sarsaydı tüm dünyayı. Haklarımız yenilmese, sustuklarımızı dile getirebilsek. “Neden?” diye haykırabilsek. Annemi özlüyorum mesela, her sabah şefkatle bana sarılmasını… Babamı özlüyorum, saçlarımı okşamasını… Öğretmenimi özlüyorum, bana hayatı anlamlı kılmasını… Yoldan geçerken selamladığım o çınar ağacını, her sabah büyük bir sevinçle beslediğim sokak hayvanlarını özlüyorum. Şimdi kaldım koca diyarda yalnız ve biçare. Umutsuzluk sarıyor benliğimi, hapsoluyorum karanlığın içine.
 
Hayallerimle yaşıyorum, hayata veda etmeden önce. Bir güvercin geçiveriyor mabedimin üstünden. Ah, şu kadar özgür olabilseydim, diye geçiriyorum içimden. Tutardım yolu, ilerlerdim mütemadiyen.
Özgürlük, bir sevgi çağlayanıydı. Ufuklardan kopup gelen güneş ışınları, kumsaldaki sonsuz dalgalardı. Rüzgârın tatlı esintisi, yaşamın çoğunluğuydu. Özgürlük, sahip olamadığımız bir güzellikti. Ne çok isterdik istikbali kalbimizde yeşertmeyi. Çiçek bahçesi olurdu her yer, filiz verirdi tomurcuklar. Bizler kaldık sisli dağların ardında. Çiçeklerimiz soldu, gülüşümüz kayboldu. Sulh içinde yaşamalıydık. Sonuçta hepimiz aynıydık. Yine de küçük bir umut var yüreğimde. Hayata veda etsem de yaşatın beni hayallerinizde.