Soğuk kış rüzgârları şehrin gri gökyüzünü kucaklarken Leyla’nın içinde bir sıkıntı ve belirsizlik bulutu dolaşıyordu. Günlerdir karanlık bulutlar gibi toplanan hayal kırıklıkları beklemediği bir anın eşiğinde beyaz bir ihanetle karşılaşacaktı.
O gün şehrin kalabalık caddelerinde yürürken aklı fırtınalı düşüncelerle doluydu. Sisli cam vitrinlere yansıyan suratına bakarken hayatının anlamını sorguluyordu. Bir çay bahçesine girdi. Sıcak içeceği ellerini ısıtmaya yetmezken içsel bir titremeyle karşı karşıya kaldı.
Masasında otururken telefonu titreşti, gözleri heyecanla parladı. Belki de beklediği haber buydu. Ancak ekrandaki mesaj beklediği mutluluğu vadetmek yerine kalbini donduracak soğuk bir gerçeği taşıyordu. Sevdiği kişi, beklenmedik bir şekilde onu terk ettiğini yazmıştı. Kelimeler, sanki soğuk bir bıçak gibi kesiliyordu ve her harf Leyla’nın içinde yeni bir yara açıyordu.
Bu an, hayatın ona oynadığı beyaz bir ihanetin habercisiydi. İnanması güç olsa da okudukları gerçekti. Gözleri doldu ama yaşları dökülmedi. İhanetin acısı gözyaşlarını değil içsel bir fırtınayı tetiklemişti. Masadan kalktı. Adımlarını atarken kararlıydı ancak içindeki fırtına kontrolsüzce büyüyordu.
Şehrin soğuk ve sessiz sokaklarında yürüdü. Kalbinin atışları her adımda daha yüksek bir tempoya ulaşıyordu. Beyaz kışın içinde Leyla’nın dünyası gri bir sisle kaplanmış gibiydi. Biraz sonra bir bankta oturup soluklandı. Çevresindeki sessizlik, içsel çığlıklarını daha belirgin hale getiriyordu.
Beyaz ihanet; hayal kırıklığına dönüşmüş, umutlarını paramparça etmişti. Leyla, bu soğuk kış gününde duygusal bir fırtınanın ortasında beklenmedik bir anın getirdiği acıyla baş başa kalmıştı. Ancak belki de bu beyaz ihanetin ardında yeni bir başlangıcın tohumları gizliydi. Leyla, içindeki karanlık bulutlara rağmen yıkımdan doğan bir güçle yola devam etmeye kararlıydı.
Ve Leyla anladı ki insanın kendine ihanet etmesi de mümkündü. Kendi duygularını hiçe sayması da kendine ihanetiydi… Başkasına gereğinden fazla verilen değer de ihanetin başka bir şekliydi…
