Bir zamanlar dünyanın bir yerinde kimsenin bilmediği, gidip göremediği eşsiz güzellikte bir kasaba vardı. Bu kasabada bin bir çeşit çiçek yetişirdi. Bu çiçeklerin arasında çöpleme isimli zehirli bir çiçek de vardı ancak kimse çöplemenin zehirli olduğunu bilmezdi. Kasabada günler güzelce geçip gidiyordu. Ta ki bazı kötü insanların kasabayı keşfedip burayı işgal ettiği o uğursuz güne kadar. Kısa biz zamanda kasabaya iyice yerleşen çöpleme çiçeğinin zehirli olduğunu öğrendi ve çöplemeyi kendi çıkarları için kullanmaya başladı. Aslında çöpleme kimseye zarar vermek istemezdi. O çok iyi niyetli bir çiçekti ama konu insanlar olunca iyi bir şeyin kötüye kullanılmaması imkansızdı. Kötü insanlar zavallı çöpleme çiçeğini iyi insanları zehirlemek için kullandılar. Kasabadaki o huzur ortamı yok olup gitmişti. Kasabanın yerlileri bütün çiçeklilerden korkar olmuştu. İnsanlar tarafından eskisi gibi sevilmeyen çiçekler suçlunun çöpleme olduğuna inanıyordu. Bu yüzden bizim çöpleme çiçeği zamanla diğer çiçekler tarafından dışlanmaya başladı. Çöpleme çiçeği arkadaşlarına bu durumun kendi suçu olmadığını anlatmaya çalışıyor ancak yine de onlara suçsuz olduğunu kabul ettiremiyordu. Onu sevip masumiyetine inanan bazı çiçek türleri vardı ancak onlar da çoğunluğun baskından korktuğu için çöplemenin arkasında duramıyordu. Çöpleme tüm bunların yanında insanlara da ondan çok güçlü oldukları için başkaldıramıyordu. Gel zaman git zaman çöpleme çiçeği kasabada en çok nefret edilen çiçek haline geldi. Kimse onu sevmiyordu, herkes onu kötülüyordu. Çöpleme gece gündüz üzgün bir şekilde olanları düşünürken bir gün yanına şakayık isminde bir çiçek geldi. Şakayık kasabada hala çiçekleri seven birkaç iyi insan tarafından yeni yeni ekiliyordu. Hatta bu açan şakayık kasabanın ilk şakayığı idi.
Merhaba, dedi. 
Merhaba. 
İyi misin, neyin var?
Çöpleme çiçeği şakayığa başından geçenleri bir bir anlattı. Ardından ona:
Sen de benim yanımda çok durma. Seni de dışlamasınlar, dedi. Şakayık:
Sen bu haldeyken sana arkamı dönüp gidemem. Başına gelenlerin bir çaresi mutlaka vardır. Sana yardım etmeliyim, dedi. Çöpleme o kadar mutsuz ve umutsuzdu ki kimsenin onu kurtarabileceğine inanmıyordu. Şakayığa dönerek:
Çok teşekkür ederim ama yardımını istemiyorum, dedi. Şakayık ona biraz daha yaklaşarak:
Neden, diye sordu.

Çünkü kimse beni sevmiyor ve hiçbir zaman da sevmeyecek. Bir varlık bir kere gözden düştüyse bir daha durumu toparlayamaz.
Saçmalama! Onlar seni daha tanımıyorlar bile. Bu yüzden önce seni tanımalarını sağlamalıyız. Sana ön yargı ile yaklaşıyorlar sadece. O kadar…
Şakayık geldiği topraklarda cesaretli olmasıyla tanınırdı. Çöpleme ile konuşmuş ve bunu yaparken de kimseden çekinmemişti. Aynı zamanda iyi kalpli ve doğru yoldan ayrılmayan bir çiçekti. Bu yüzden çöplemeye yardım edecekti. Çöplemenin yanından ayrıldıktan sonra uzun uzun düşündü ve bir sonuca vardı. İlk olarak çöpleme çiçeğinin masum olduğunu tek tek bütün çiçeklere anlatmaya çalıştı. Çöplemenin böyle bir şeyin olmasını asla istemediğini ama insanlara karşı elinden hiçbir şey gelmediğini sözlerine ekledi. Çiçekler beraber hareket ederse çöplemenin insanlar tarafından kötü amaçlarla kullanılamayacağını ve bu zorlu durumu beraber aşabileceklerini tüm çiçeklere sabırla anlattı. Diğer çiçekler çok düşündüler ve şakayığın uzun uğraşları sonucunda şakayığa hak verdiler. İlk zorlu günde dostlarına arkalarını dönmüşlerdi. Hatalarını anlamışlardı. Artık çöpleme çiçeğini destekleyeceklerdi. Bütün çiçekler toplanıp bir plan hazırladılar. Bu planı hazırlamak günlerini aldı. Plana göre insan üzerinde çok yararlı etkileri olan bir çiçeği çöpleme çiçeğinin kılığına sokacaklardı. Bu faydalı çiçeği çöpleme zannedip kullanmaya çalışan insanlar da kazdıkları kuyuya kendileri düşecekti. Çünkü bu çiçek düşman olarak görülen iyi insanlar üzerinde iyileştirici bir etkide bulunacaktı.
Kötü insanlar her zaman olduğu gibi çöpleme olduğunu düşündükleri çiçeği topladı. Amaçları yine düşman olarak gördükleri iyi insanları zehirlemekti. Bu sefer bilmedikleri şey onların çöpleme sandıkları çiçeğin farklı ve çok yararlı bir çiçek olduğuydu. Çiçekleri üzerlerine attıkları masum insanlar hastalanmak yerine çok daha dinç oluyor ve kendilerini bu sayede savunabiliyorlardı. Bir süre sonra kasabayı işgal eden kötü insanlar iyi insanlara yenildi ve bir daha geri dönmemek üzere kasabadan gönderildi. İnsanlar mutluydu, kasaba eski günlerine kavuşmuştu. Yine her bahçeden mis gibi çiçek kokuları geliyordu. Artık çöpleme de mutluydu çünkü dışlanmıyordu. Tam tersi çok seviliyordu çünkü artık kötü insanlar yoktu. Çöpleme şakayığa binlerce kez teşekkür etti. Şakayık da çok mutluydu çünkü cesaretiyle zorbalığa karşı koymuştu.