Aslen İstanbulluyuz. Fakat babamın mesleği nedeni ile tayin olduğu, zamanında insanların terör belası yüzünden korku ve dehşet içerisinde yaşadığı Van’ın Başkale ilçesinde doğmuşum. Çocukluk çağlarımın çoğunu evin içinde geçirdiğimi söyleyebilirim. Dışarıda oyun oynamanın ne olduğunu bilmeden evimizdeki oyun parkında oyun arkadaşım annemle oynardım. Zorunlu olmadıkça dışarıya asla çıkmazdık. Neredeyse her zaman ben uyuduktan sonra gelen ve sabah görevine yetişmek için evden erkenden ayrılan babamı da çok az görürdüm. Ancak ona hiç gönül koymazdım. Çünkü o bir askerdi. Bazı geceler babamı görebilmek için uyumaz, heyecanla kapının açılma sesini beklerdim. Bununla birlikte çoğu zaman yerimde uyuyakalırdım. Özlüyordum babamı. Kucağına oturup doya doya yüzüne bakmaya, ona sarılmaya hasret kalırdım. Anneme babamla daha çok vakit geçirmek için yakındığım anlarda annem bana yarınlarıma miras kalacak şu sözleri söylerdi: “Senin gibi bazı çocukların aileleri ile birlikte mutlu vakitler geçirebilmeleri, güvenli bir ortamda büyüyerek
hayallerini gerçekleştirebilmeleri için didinen bir babanın kızısın sen. Bunu unutma ve babanın hangi kutsal amaç uğruna senden, benden ve tüm sevdiği işlerden kendini alıkoyduğunu unutma!” Nedense o vakitler bu sözlerin manasını anlayamazdım.
Haftanın ilk günü her zaman olduğu gibi annem beni ana okulundan almıştı ve eve doğru yürüyorduk. Evimizin önünde alışık olmadığımız bir kalabalık vardı. Hiç görmediğim yüzler, değişik kıyafetli adamlar, kadınlar gergin ya da üzgün bir şekilde duruyorlardı. Bizi gördüklerinde yüzleri iyiden iyiye ağlamaklı bir hal almıştı. Evimizin girişine vardığımızda babamın çalışma arkadaşlarını gören annem ‘“Vatan sağ olsun.’ mu diyeceksiniz bana?” derken bana da sımsıkı sarılmıştı. Omuzuma ve yüzüme düşen göz yaşları, derin derin nefes alarak inleyişleri beni ağlatmaya başlamıştı. Durumun farkında olmasam bile annemin bana “Sen de artık şehit oğlusun!” demesi ağlamama yetmişti. Ertesi gün babamın Türk bayrağına sarılı tabutu ile memleketimize dönmüştük.