Yıl 2016... Aylardan temmuz, günlerden 15 Temmuz’du ve ben İstanbul’da yaşıyordum ailemle birlikte. Daha çok küçüktüm. 4-5 yaşlarımdaydım. Günüm çok güzel geçmişti. İstanbul’un güzel yerlerini gezmiş, alış-veriş merkezine gitmiş, feribotta martılara simit bile atmıştım. Sonrasında babam, annemle beni eve bırakıp işine gitmişti. Evde bir yandan kitap okuyor bir yandan müzik dinliyor, tatilimin keyfini çıkarıyordum. Babam işten geç gelmiş, televizyonu açmış ailecek izliyorduk. Aman Allah’ım o da ne? Gözlerime inanamıyordum. Eli silahlı kişiler insanları öldürüyor, tankları onların üzerine üzerine sürüyor, uçaklarla halkın üzerlerine acımasızca ateş açıyor, bombalar atıyorlardı. Çok korkmuştum. Annem “Sakın korkma kızım, devletimiz gereğini yapacaktır.” dedi. Babam, Cumhurbaşkanı’mızın telefonla canlı yayma bağlandığı konuşmasını dinledikten sonra bayrağımızı eline alarak “Hanım, ben gidiyorum. Ülkemiz bu haldeyken ben oturamam.” derken annemin “Dur, nereye?” bile demesine fırsat bırakmadan “Hakkınızı helal edin!” diyerek kapıyı çekti ve gitti. Annemle birlikte evde yapayalnız kalmıştık. Çok korkuyordum. Annem beni teselli etmeye çalışıyordu ama bir türlü normale dönemiyordum. Bir yandan babamı bir yandan cennet vatanımızı düşünmekten kendimi alamıyordum. O gece annemle birlikte birbirimize sarılaraktan öldük öldük dirildik neredeyse. Sonunda sabaha doğru kapı çaldı, gelen babamdı. “Ülkemiz kurtuldu, göğsümüzü siper ettik, vermedik cennet vatanımızı hainlere!” sözünden sonra ben babamın boynuna sarıldım, onu doyasıya öptüm. Bir kez daha onunla gurur duydum.

O günü ve gecesini ömrüm boyunca unutmayacağım. O yüzden kardeşlerim, saygıdeğer büyüklerim, vatanımızın kıymetini bilelim; ona, gelebilecek her türlü saldırıya karşı daima hazırlıklı olalım. Başka Türkiye’miz yok çünkü.