Page 56 - Puli Edebiyat 2. Sayı

kavgayı ayırmaya çalışıyordu. Evin Onun mutluluğu ve huzuru için her 50. MEKTUP
büyük ve ortanca kızları ise onları şeyi yaparım. Bir kayaya oturdu ve Artık kararımı verdim. Her gün
izleyen insanlara bağırıyordu. Küçük hiçbir şey demeden sadece denizi iz- pişmanlık ve suçluluk hissi ile geçen
kızlarının nerede olduğunu merak lemeye başladı. Yanına oturup denizi günlere katlanamıyorum. Özelliklede
ettim ve etrafa baktım ama onu gö- izlemeye çalıştım ama onun gözleri onu özlemek canımı çok acıtıyor.
remedim. Sonra onların evinin arala- denizden daha mavi ve daha güzel- Onun evine her baktığımda onu gö-
nan kapısını fark ettim. Kapıyı arala- di. Onu baktığımı fark edince bana rüyorum ama yüzüne bile bakamıyo-
yan kişinin evin küçük kızı olduğunu baktı ve gülümsedi. Bugünü asla rum. Çünkü utanç duyuyorum. Keşke
anladım. Yüzünde hiçbir ifade yoktu, unutmayacağım. seni kurtarabilseydim. Gittiğin yerde
sadece izliyordu. Buna alışmış olma- bekle beni de.
lı. Mahalleli bir şekilde kavgayı ayırdı 37. MEKTUP
ve herkes evine dağıldı ailenin küçük Sabah karşımdaki evin babasının
kızı ailesini içeriye geçirirken ona sesiyle uyandım. Daha dikkatli din-
baktığımı fark etmiş olacak ki kapıyı lediğimde “Kızım evde yok!” dediğini Mektupları sandığın içine koyup
kapatana kadar bana baktı. Onun bu duydum. Hızlıca üstümü giyinip ev- kapağını kapattım ve çalışma masa-
durumu karşısında duygusuz olması den dışarı çıktım. Ailenin bütün kız sının yanına gittim. Şimdi bu çalışma
yüzünden mi bilmiyorum ama kendi- kardeşlerini görmeye çalıştım. Ama masasının neden burada olduğunu
mi dehşete tanık olmuş gibi hissettim. o yoktu. Bir anda ruhumu büyük bir daha iyi anlıyorum. Buradan evi ra-
hatça görebiliyorum. Belki de hala
Bunun gibi pek çok mektup vardı. korku kapladı çünkü onun başına bir orada yaşayan insanlar vardır. Bunu
Bu yüzden dikkatimi çekenleri oku- şey gelmesine dayanamam. Bir haf- öğrenmem gerekiyor.
maya başladım. ta sonra haber geldi ondan. Denize
teslim etmiş ruhunu. Dalgalar haber Hızlıca aşağıya indim ve dışarı
29. MEKTUP vermiş gidişini. Ailesi yas tutuyordu çıktım. Evin kapısının önüne geldim,
ve ağlıyordu. Bense sevdiğim kızın evin perdeleri vardı. Muhtemelen
Bugün uzun zamandır konuştu- gidişine inanamıyordum. Hepsi be-
ğumuz için kendimi hazır hissettim nim suçum. Onu deniz kenarına ben hala birileri yaşıyordu. Birinin bana
ve ona buluşmayı teklif ettim. Kabul götürdüm. O gülümseme bunun için seslendiğini duydum ve arkamı dön-
etmek istiyordu ama ailesinin kıza- miydi? Bana olan gülümsemesi bir te- düm. Bana seslenen bir kadındı, sa-
cağından korkuyordu. Onu ikna et- şekkür müydü? Neden? nırım bu evde yaşıyor. Ona cevap
meye çalıştım ve en sonunda kabul vermek istedim ama utancımdan bir
etti. Benden onu deniz kenarına gö- Çok geç kaldım, onu kurtarama- şey diyemedim. Kadın benden ce-
türmemi rica etti, ben de kabul ettim. dım. Bunu yazarken bile ağlıyorum ve vap beklerken ben sadece onun mavi
Sonraki gün beraber deniz kenarı- artık daha fazlasına dayanamıyorum. gözlerine bakabildim.
na gittik. Denize bakarken yüzünde Bu mektubu burada bitireceğim.
yorgun ama huzurlu bir gülümseme
vardı. Onu sonunda gülümserken Son zarfı elime aldım ve okumaya
görebildiğim için çok mutlu oldum. başladım.

55